این شعر را در توصیف آثار نماز سروده ام .
یک شبی امید بر رخسار بود
حیرتی در حسرت آن یار بود
موجی از آتش فتاده بر دلم
کاسه ای از خون شده این پیکرم
لحظه لحظه روشنایی ها خموش
اندک اندک کاسه صبرم به جوش
اندر این احوال بودم تا به چند
یک منادی زد به آوایی بلند
ای رفیق راه، ره کج کرده ای
خسته سرما، جامه کنده ای!!؟؟
این پیام چون تیر بود بر این دلم
چون نشست و شعله زد بر خرمنم
ای امان از چشمها بگشودنم
در حضور یار ، خود را دیدنم
چون زبان در حمد و تسبیحش بگفت
هم پی قدقامتش، تکبیر بر لب می شکفت
الهی مر تو را جز این سخن نیست
که جز الطاف تو بر من کرم نیست
ندانستم که دستم در بر او
به جامش شد بلند یا وصف مه رو
نیاورد طاقتم بر قامت راست
کمان ابرویش طاقی بلند داشت
رکوع من ، خم ابروی او بود
اشارت های ابرو، سجده ام بود
شهادت من به تهلیلش که گفتم
سلامش را شنیدم در جوابم
سلام بر بنده روشن ضمیرم
سلام بر جوهر پرگار دینم
اگر دیدی وجودت در نیاز است
کلیم من همانا در نماز است
نمازت را به گرمی می شنیدم
نیازت را به نرمی می پذیرم
تقبل بنده ام ، نور نمازت
کند تضمینِ هر جزء عبادت
تبارک سوره اخلاص و رحمن
تبارک بر تو زینت، نور ایمان
